Epey uzun bir zaman sonra yeniden yazmaya başlıyorum. En son geçen sonbahar düzenli yazı hayatıma ara vermeye karar vermiştim. Sonra üzerinden çok sular aktı, çok yollar yürüdüm, bazen köpürdüm, bazen duruldum.. Bazen savruldum, çokça kavruldum ve oldukça yoruldum.. Hem icerimde hem disarimda büyük değişimlerin, dönüşümlerin şahidi oldum ve hala oluyorum.. Bu süreçte yazıyla arama mesafe koymamim birçok sebebi vardı. Öncelikle nerdeyse on ay süren inziva sürecime sekte vurmasını istemiyordum. Çünkü yazmak, kelimelerle uğraşmak bir yerde beni kendimle baskabasa kalmaktan alikoyuyordu. Her ne kadar duygularımı ifade eden içerikte yazılar uretsem de hepsi bir düşünsel süzgeçten geçerek sosyal medyada paylaşıldığı için bu yazma süreci zihnimi aktiflestiriyordu. Zihnim aktif olunca bilincaltimin yani kendimin , kendi derinlerimin sesini duymak, dinlemek benim için çok zor olmaya başlamıştı. Yazmaya ara verince önce zihnimden geçen düşünceleri anlık takip etmeye çalıştım. Nerde, nasıl başlıyor, nasıl ve neye evrilerek devam ediyor bu düşünceler.. Sonunu buldukça başını daha iyi keşfetmeye başladım. Zihnimdeki olumlu veya olumsuz her düşüncenin aslında bir duyguyla bağlantılı bir kökeni vardı. Bu akışı ve bağlantıları fark etmek, takip etmek, idrak etmek, analiz etmek elbet kolay değil.. Epey bir zaman -şükür ki- güzel bir rehberin eşliğinde bu takip sürecine devam edebildim. Çok şey aldım, çok şey öğrendim. Fakat gel gör ki yol uzun, yolculuk çetin.. Yolculuğun bir noktasında gücüm yetmedi, sartlarim elvermedi ve yola kendi başıma revan olmam gerekti. Şimdi o zamanlardayim. Yeniden heybemi sırtıma alıp kaldığım yerden devam etmeye, oturup nefeslendigim o taşın üzerinden kalkıp yeniden kendime giden yolumu adimlamaya devam etmek niyetindeyim..Yazmaya da bu sebeple yendien niyetlendim hatta cesaret edebildim.
Kendime çokça soruyorum bugünlerde. Gerçekten neden yazmak istiyorum? Sesimi duyurmak için mi? Hayır değil gibi geliyor. Öyle olsa herkesin beni en kolay okuyabileceği bir yerde yazmayı tercih ederdim; sosyal medyada mesela..Kimsenin beni duyması, dinlemesi, anlaması umrumda değil gibi geliyor bugünlerde. Sadece ve öncelikle kendim kendimi, içimdeki sesleri, içimde benden bağımsız hareket edene organizmayi duyabilmek , dinleyebilmek ve anlayabilmek istiyorum. Kendi yolum ve yolculugumla ilgili okuduklarım var, öğrendiklerim, fark ettiklerim var elbet. Bunları birileriyle paylaşayım da onların da işine yarasın diye de düşünmüyorum. Eskiden böyle düşünürdüm çoğunlukla. Aman ben bu bilgiyi, farkındalığı çok aradı, bulana kadar çok yanlış kapılar çaldım bari başkası aynı sıkıntıları çekmesin ben anlatayım da diye düşünürdüm. Şimdi öyle düşünmüyorum. Bedeli- zihinsel ve ruhsal anlamda- ödenmeden paylaşılan her farkındalığın insane fayda değil yük ve zarar getirdiğine inanmaya başladım son zamanlarda. Hatta bunu yakın cevremle yaptığım paylaşımlarda çokça tecrübe etmek imkânım da oldu.
Yazı aracılığıyla kendi içimi, içimdeki sesleri paylaşmak daha doğrusu paylaşabilmek benim için çok kiymetliyd çünkü bunu kendiliğinden yapabilen biri değildim hatta hala daha pek değilim . İçimdeki bir sesi, bir durumu , bir farkındalığı birini arayıp ya da mesaj atıp da anlattığım nadirattandir. Sosyal medyada bunu kısmen yapabilmek bir nebze olsun güzeldi eskiden. Ama zamanla hiç alakanın olmadığı , birebir tanımadığın insanların senin yazıların vesilesiyle ruh dünyanın sokaklarını adimlamasi.. dahası her adımda gördüklerine rahatlıkla yorumlar yapabilmesi.. Bu çok can sıkıcı bir durum olmaya başlamıştı benim için son zamanlarda. Hele ki mahallemizde yeni açılan bir restaurantın ya da bir tanidgimiz olan bir araba tamircisinin arkadaşlık isteği göndermesi.. Ne ortak noktam olabilir ki böyle bir arkadaşlık için.. Hasılı sosyal medyadan çok soğudum ve artık orada yazmamaya karar verebildim en nihayetinde. Başkası için kolay bir karardır belki bu ama benim gibi birşeyleri bitirmekte zorlanan, sınırlar konusunda gidecek epey yolu olan bir içedönük insan için oldukça büyük ve önemli bir adım..
Yeniden aynı noktaya gelecek olursam; gündelik hayat telasesi, roller, kimlikler, sorumluluklar, ilişkiler.. her şey o kadar çok gürültü oluşturuyor ki zihnimde, ben o kargaşa içinde kendimi duymakta zorlanıyorum. Kendimi duymaktan kast ettiğim şey su aslında; Su an nasıl hissediyorum? Yoldan geçen bir arkadaşın nasılsın sorusu gibi değil ama.. Gerçekten ne hissediyorum, nasıl hissediyorum? İçimdeki bu sıkıntının, huzursuzluğun asil sebebi ne? Ne zaman başladı bu his bugün bende? İçimdeki bu ağırlık hissi bedenimde nerede nasıl kendini fark ettirmeye çalışıyor bana? Bu üzerime çöken hatta daha sabah uyanır uyanmaz varlığını fark ettiren bu iç daralması gün boyu nelere evriliyor ? Evet, dayanamıyorum bu ağırlık hissine, kaçıp kurtulmak, rahatlamak istiyorum.. Napsam acaba, biraz sosyal medyada mi takılayım.. yok birilerini arayıp buluşalım diyeyim.. Kimse müsait değilse kitap okuyayım.. biraz daha, bir kitap daha.. olmadı akşam da bir film izlerim belki o iyi gelir.. Of, kendimi meşgul etmeliyim, biseyler yapmalıyım ki bu acıyı bastırsın, unuttursun.. neyle nasıl daha fazla oyalasam kendimi.. nasıl daha çok ve derin bastirsam içimdeki sesler.. Evet, sesler çok.. Kime ait bu sesler, neden hep konuşuyorlar.. Bir ben böyleyim galiba ya, baksana herkes ne kadar mutlu.. Filancalar falancalarla pikniğe gitmiş, ötekiler berikilerle ne güzel çalışıp üretiyor.. ben de üreteyim, o kesin iyi gelir. Bunlar hep boşluktan zaten ya.. kurslara gideyim ben, atölyeler programlar duzenleyeyim . hem birilerine de faydam olur gönüllü işlere katılayım en iyisi.. içimdeki sesleri duymamak için, duysam da bastırmak için kacabilecegim o kadar çok yer var ki.. Kaçmak istemiyorum ama artık. Kactikca , bastırdıkça dah büyüyor, derinleşiyor, ağırlaşıyor o sıkıntı çünkü. Durmak istiyorum artık. Bu kaçma kovalamaca oyununa bir son vermek istiyorum. Durup, içimi duymak istiyorum. Nedir bu hallerimin kaynağı, kökeni? Nedir bu kadar kacilasi olan.. İçimde bana rağmen çalışan, işleyen bir sistem, bir organizma var.. Suratimi aşıyor mesela durduk yere, öfkeleniyor, patlıyor, binbir çeşit duygunun uçlarında gün boyu savrulup duruyor.. O organizmayi. O sistemi tanımak, duymak, dinlemek, anlamak istiyorum artık.. Belki ben anlarsam, evlatlarima da yaşayarak örnek olabilirim. Böylece onlar da benim gibi upuzun yolları yürüyerek bulmak zorunda kalmazlar.
Bu yüzden yeniden yazmaya başladım işte. İçimde olan biteni anlayabilmek için.. Dış dünyanın sesleri iç dunyaminkini bastirmasin diye.. Kendimi kaçtığım, saklandığım, oyalandigim yerlerden bir bir toplayayım diye.. Bilincaltimin yapısını, işleyişini anlayabileyim diye.. Kendime, bilinclatima dair kesfettiklerimi yazarak kendime daha görünür kilayim diye.. Çünkü kelimelerle nakış nakış bu yapıyı kendi gözümün önüne serersem kendimi daha iyi anlarım gibi geliyor. Daha iyi anlarsam, kaçmadan daha çok dinleyebilirim onu.. Daha çok dinlersem daha kolay uzlasabilirim icimle. Uzlasabilirsem hayat daha güzel yaşanır olur sanki bana.. Umarım basarabilirim. Hoş, başarmak da hiç uygun bir kelime değil bu haller için. Bu bir yol.. Basarilacak bir görev değil ki. Umarım biraz da ilerleyebilirim kendi yolumda diyeyim o zaman..
bir tencere bin pencere 